We leven in vrijheid
Dat is ons recht
Maar waarom
Waarom
Geldt dat niet voor iedereen?
Iedereen
Zou vrij moeten zijn
Iedereen
Moet zich vrij kunnen voelen
Want we zijn allemaal gelijk
En tegelijkertijd
Zijn we allemaal uniek
We zijn gelijk
In uniek zijn
Ras en kleur maken niet uit
Want we zijn gelijk
Maar waarom
Waarom
Ziet niet iedereen dat?
Ik snap het niet
Gewoon niet.
#blacklivesmatter
Het is al weer een kleine 12 jaar geleden, maar ik zie haar nog zitten op haar 93ste en laatste verjaardag. Aan het hoofd van de tafel, giechelend en genietend van haar sigaretje. Ons kleine oma, om het maar even op zijn Brabants te zeggen. Grappig hoe logisch het voor mij en mijn broer en zus was om haar ´de kleine oma´ te noemen. We wisten echt niet beter; we hadden ook een ‘grote oma’ en hebben ze altijd zo genoemd. Niet heel vreemd eigenlijk, want de kleine oma haalde de 1,60 meter niet eens, terwijl de grote oma de 1,80 meter aantikte.
Terug naar mijn kleine oma. Ze is er al lang niet meer maar mijn herinneringen aan haar leven nog steeds. Ze was een pittig mensje, dat het hart op de tong had. Een van haar gevleugelde uitspraken was ‘Nooit met lege handen naar achteren gaan!’, wanneer iemand het waagde om naar de keuken te gaan zonder bijvoorbeeld de vieze kopjes of borden van tafel mee te nemen. Het kwam op haar begrafenis zelfs nog ter sprake, wat heel de familie aan het lachen maakte van herkenning. Best fijn op zo’n verdrietig moment.
Ik herinner me ook nog goed de nieuwjaarsdagen bij oma: bijna heel de familie was er dan, en standaard keken we op tv naar het skischansspringen in Garmisch-Partenkirchen en het nieuwjaarsconcert met bijbehorend ballet in Wenen. Gezellig was dat.
Mijn oma, destijds ongeveer 70 jaar oud, tijdens een uitstapje naar Monschau (Duitsland), toen we op vakantie waren in Zuid-Limburg.
Mijn oma was haar tijd ver vooruit, of zoals ik het haar zelf wel eens heb horen zeggen: “Ik ben veel te vroeg geboren.” Ze was een stuk ruimdenkender dan veel van haar generatiegenoten en had een hippe kledingsmaak, die soms zelfs een beetje afgeremd moest worden. Maar wat voor mij de kroon spant, is dat ze als hoogbejaarde dame echt fan was van Robbie Williams en Celine Dion! En van Perry Como…
Mijn oma heeft 93 jaar oud mogen worden. Een mooie leeftijd, maar toch nog veel te jong. Maar gelukkig is er die ene herinnering aan haar laatste verjaardag. Mijn zusje Berdien en ik zaten bij haar aan tafel, net als haar schoonzusje, ‘tante Anna’, die ondertussen de 100 al ruim gepasseerd is; als ik me niet vergis, is ze afgelopen zomer 105 (!) geworden. Samen zaten ze, onder het genot van een sigaretje en een borreltje, giechelend als pubers herinneringen op te halen aan een scharrel van mijn oma in haar late tienerjaren. Je had ze moeten zien, geweldig! Ze hadden zo’n lol, en ik vind het zo super dat dit mijn laatste echt duidelijke herinnering aan mijn oma is. Het laat maar weer zien dat je nooit te oud bent om je heerlijk jong te gedragen!
En toen was ik er helemaal klaar mee. Waarmee? Nou, met niet schrijven en niet fotograferen. Mijn laatste ‘schrijfavontuur’ op dit blog dateert al weer van ruim twee jaar geleden (oeps!) en met fotograferen, al dan niet in opdracht, is het al niet veel beter gesteld.
Nu hoor ik je denken: “Hoe heeft het in godsnaam zo ver kunnen komen, Michaela? Meisje toch…” Oké, oké, dit klinkt erg dramatisch, I know, maar ik geef toch even antwoord: “Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Iets met heel hard werken op kantoor en tijd die voorbij vliegt ofzo. En dan is het opeens augustus 2019.”
Onzin natuurlijk, het is uiteindelijk toch echt een kwestie van de tijd nemen voor de dingen die je wilt doen. Heb ik dus overduidelijk niet gedaan de afgelopen tijd, maar: ‘a change is gonna come’. Ik ga weer schrijven en meer fotograferen. Gewoon op mijn gemak, met af en toe een blogje en wat foto’s, en waarschijnlijk af en toe ook helemaal niets.
Ben je benieuwd naar de blogjes die ik hier binnenkort zal plaatsen? Volg me dan door hiernaast op de knop ‘Volg!’ te klikken. Dan hoef je niets meer te missen.
Mijn foto’s vind je op michaelavanriel.nl, evenals meer informatie over fotoshoots. Heb je daar interesse in? Schroom niet en neem contact met me op, zodat we iets kunnen afspreken. Ik heb er zin in!
Afgelopen mei bleef Arjan’s nichtje Femke bij ons logeren. Femke is sinds kort best wel een beetje gek op fotograferen, dus hadden we afgesproken om er samen een paar uurtjes op uit te gaan. We zijn terechtgekomen aan de rand van de Zouweboezem, een natuurgebied bij Ameide. En ja, je leest het goed: aan de rand van… Het is ons namelijk niet gelukt om ergens een pad te vinden dat de Zouweboezem ingaat. Raar maar waar. 🙂
Uiteraard heeft dat de pret niet gedrukt en hebben we alsnog mooie foto’s kunnen maken. Want ook de rand van het gebied is erg fotogeniek. Net als Femke trouwens. Hieronder een aantal van de foto’s die ik die middag gemaakt heb.
Het is onvoorstelbaar hoe snel de tijd voorbij vliegt. Zo kijk je maanden uit naar je vakantie – heerlijk een weekje tot rust komen in Drenthe – en zo ben je al weer bijna een week terug van de heide en het bos. Tijd voor foto’s dus. Enjoy!
Pak het dan
Je bent er bijna
Een klein stukje nog
Zie je het al?
Toe maar
Wees niet bang
Ik ben bij je
Maak het samen met je mee
Daar, heel dichtbij
Voel je het al?
Je ogen lachen
Want ja
Je voelt het
Grijpt het
Dat nieuwe begin
Sinds ik de film ‘La vita è bella’ gezien heb, eind jaren ’90, heeft de titelsong me niet meer losgelaten. De tekst, de muziek, de wondermooie stem van Noa: ze raken me nog steeds. Luister en geniet…
regen
druppels
een klein verhaaltje op mijn raam
wind
een onverwachte wending
verwarrend
spannend
hoe loopt het af?
zon
steeds feller
het verhaaltje vervaagt
een open einde
beleef je zelf ook een van de mooiste dagen van je leven
denk je terug aan vroeger, aan hoe het voelde toen ze geboren werd en hoe trots je als grote zus op haar was
ben je nog steeds trots op haar en haar mooie gezinnetje
komen ontelbaar veel fijne herinneringen naar boven
ben je net zo blij en gelukkig als zij
word je best een beetje emotioneel
hoop je dat haar geluk voor eeuwig zal duren
Gelukkig waren we er heel snel bij, maar helaas hebben we niet kunnen voorkomen dat onze lieve Aschjkar vorige week zaterdagnacht met spoed geopereerd moest worden aan een maagtorsie, ofwel een complete kanteling van zijn maag. Daardoor wordt de maag aan beide kanten afgesloten en zet deze alsmaar uit door gas, dat voortdurend in de maag wordt aangemaakt.
Ineens bevond Aschjkar zich in een levensbedreigende situatie. Dat was behoorlijk schrikken voor ons, en heel vervelend voor hem. Maar hij heeft het gered en is al best wel weer zichzelf, ondanks dat ‘ie sinds de operatie in een mooi blauw rompertjesachtig pakje rondloopt.
Helemaal ongeschonden is Aschjkar niet uit de strijd gekomen: met het draaien van zijn maag is zijn milt meegedraaid en bekneld geraakt. Tijdens de operatie bleek dat de milt al aan het afsterven was, en daarom hebben ze die meteen verwijderd. Gelukkig kan een hond heel goed zonder milt.
Het allerbelangrijkste is dat Aschjkar er nog is! Als we er iets later bij waren geweest, had het heel anders af kunnen lopen. En dan besef je dat je nog veel meer om je hondje geeft dan je dacht…
Ik wil meer schrijven dit jaar. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik ga meer schrijven dit jaar. Meer én creatiever schrijven. En dat lukt maar op één manier: oefenen, oefenen, oefenen. Daarom ging ik op zoek naar schrijfopdrachten en schrijfoefeningen. En die heb ik gevonden, op schrijvenonline.org. In het kader van Januari Schrijfmaand komt er iedere maandag en woensdag in januari een nieuwe opdracht online, die je op het forum kunt plaatsen. Een schrijfcoach beoordeelt daar jouw inzending.
En vanavond heb ik mijn eerste stukje ingezonden! De opdracht was: ‘Schrijf een elfje’. Een wat? Een elfje, ofwel een gedichtje, verhaaltje of gewoon een stukje tekst van vijf regels, als volgt opgebouwd:
Eerste regel: één woord
Tweede regel: twee woorden
Derde regel: drie woorden
Vierde regel: vier woorden
Vijfde regel: één woord
Nieuwsgierig naar mijn elfje? Komt ‘ie:
hij
is zichzelf
maar doet nooit
wat hij echt wil
jammer
Komend weekend ga ik aan de slag met opdracht nummer twee: twee coupletten en een refrein van maximaal tien regels schrijven. Daarbij is een aantal voorwaarden gesteld aan het aantal lettergrepen en regels. Ik kan je vertellen dat dat nog een hele uitdaging wordt, maar die ga ik graag aan!
Mirjam houdt van schilderen. Ze doet het met hart en ziel, en gaat er helemaal in op. Noem het gerust een passie. Een passie die haar vruchten afwerpt, want Mirjam’s schilderijen raken je stuk voor stuk. Een tijdje geleden zag ik al via de social media dat ze bezig was met een schilderij van Guus Meeuwis, en dat zag er veelbelovend uit. Toen Mirjam me vroeg om haar te fotograferen terwijl ze aan het schilderij werkte, zei ik dan ook meteen ja, want ik wilde maar al te graag vastleggen hoe zoiets moois tot stand komt. En volgens mij is dat aardig gelukt.
Maar dat was voor mij nog niet genoeg: ik wilde graag weten wat Mirjam voelt als ze aan het schilderen is, wat het met haar doet. Dus vroeg ik haar daarnaar. Mirjam: “Ik begon met schilderen in de tijd dat we graag kinderen wilden, maar dat dat allesbehalve makkelijk ging. Mijn vriendin schilderde bij een clubje en vond dat lekker ontspannen. Ze zei dat ik ook eens mee moest gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Al snel ontstond het verlangen om een keer een portret te schilderen. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door gezichten.”
In december 2005 schilderde Mirjam haar eerste portret: “Ik had net de CD ‘Wijzer’ van Guus Meeuwis gekregen van de goedheiligman. Deze CD stond aan terwijl ik achter mijn ezel zat te schilderen. Vanuit het niets zag ik opeens het jongetje dat ik vanaf een foto aan het schilderen was, onder mijn handen op het doek verschijnen. Wat er toen met me gebeurde kan ik nog altijd niet goed beschrijven. Een enorme vlaag van trots en zelfvertrouwen golfde door mijn lichaam. Meteen klampte het gevoel dat ik had zich vast aan de muziek van Guus Meeuwis. Vanaf dat moment schilder ik tot op de dag van vandaag alleen nog maar met de muziek van Guus. Als ik schilder, vergeet ik de wereld om me heen en ben ik waar ik zijn wil, in het oog van de storm, volledig op mijn plek en mijn ‘aller mezelfst’.”
Guus Meeuwis veranderde een tijdje geleden zijn profielfoto op Facebook. Dat triggerde Mirjam: “Geen idee waarom, maar ik moest er een schilderij van maken. In mijn hoofd nam het steeds grotere vormen aan en ik zag het eindresultaat ik al voor me. Ik kon er niet meer omheen, dus ben ik eraan begonnen. Het moest groot en stoer, niet met een penseel maar grof. Een karakteristiek gezicht kan dat goed hebben, een gezichtje van een kind niet. Daarom heb ik nu voor het eerst een paletmes gebruikt. En inmiddels is het schilderij klaar.“
“Elk portret dat ik tot nu toe heb gemaakt, is een stukje van mezelf. Het komt puur en alleen vanuit mijn gevoel. M’n hart breekt elke keer weer een beetje als het de deur uit gaat…”
Strakke spieren, brede borstkassen en nog bredere nekken. Mannen die zich aan elkaar vastklampen om zich vervolgens als een stormram op de ander te storten. Hard, harder, hardst. Maar janken doen ze niet, want het zijn bepaald geen watjes. Sterker nog, vergeleken met voetballers zijn het mannen van staal, die wel tegen een stootje kunnen.
Letterlijk en figuurlijk.
Ik heb het over de mannen die deelnemen aan het WK Rugby. De afgelopen weken heb ik een aantal keren vol verwondering zitten kijken naar hoe het er aan toe gaat op het rugbyveld. Snoeihard dus. Het zijn echt bomen van kerels, die op elkaar inbeuken alsof hun leven ervan afhangt. Ik vind het wel leuk om te zien. Ze werken elkaar zo ongeveer door de grasmat heen naar het middelpunt van de aarde toe, maar gedragen zich toch niet agressief. Niet naar elkaar en ook niet naar de arbiter, iedereen wordt met respect behandeld. Voor zover ik dat goed kan zien met mijn ongeoefende rugby-oog natuurlijk.
Dat ongeoefende oog is in de loop van de wedstrijden overigens behoorlijk verwend geraakt. Sommige rugbymannen zien er misschien uit als neanderthalers, maar anderen zijn toch echt een ‘sight for sore eyes’, zoals dat in het Engels zo mooi heet. Behalve de beulen van het Georgische team. Als ik ongeacht wie van dat team ’s avonds in het donker tegen zou komen, ga ik huilen van angst en verschrikkelijk hard wegrennen. Overdag trouwens ook, want sjongejonge, die mannen zijn angstaanjagend indrukwekkend. De cycloop uit de Odyssee is er niets bij.
Maak kennis met John Verbruggen, geboren in 1968, het jaar van de Praagse Lente, en het jaar waarin Kees Verkerk goud won op de Olympische Winterspelen. John is een succesvol architectuur- en landschapsfotograaf. Als je zijn foto’s ziet, zou je denken dat hij nooit iets anders heeft gedaan. Zo eenvoudig ligt het echter niet: zijn weg naar succes verliep niet vanzelfsprekend en zeker niet vlekkeloos.
Ik ontmoet John in een sfeervol café in zijn woonplaats, het Utrechtse IJsselstein. Van tevoren had ik al wat gelezen over wat hij in zijn leven zoal meegemaakt heeft. Het beloofde een interessant gesprek te worden. Een beetje onwennig gaan we van start – we kennen elkaar immers alleen van Facebook – maar al snel is het ijs gebroken en vertelt John zijn levensverhaal. Lees verder Van Ysselsteyn naar IJsselstein – een kijkje in het leven van fotograaf John Verbruggen
Zolang ik me kan herinneren, ben ik al geïnteresseerd in mensen. In wat er in hun hoofd omgaat, waar ze mee bezig zijn, wat hun geschiedenis is, waarom ze doen wat ze doen. Dat beperkt zich niet tot de mensen om me heen: of het nu de overbuurvrouw is of een blogger die niet eens van mijn bestaan weet, ze boeien me allemaal. Niet voor niets kijk ik graag naar ‘human interest’ programma’s en lees ik interviews waarin mensen over hun leven en hun gedachten vertellen. Tot zover mijn alledaagse interesse in de mens.
Sinds een aantal jaar is die alledaagse interesse uitgegroeid tot iets wat veel verder gaat. Zover dat ik begonnen ben met de ‘Inleiding in de psychologie’ bij de Open Universiteit. En dat komt door vriendlief Arjan. Arjan en ik hebben elkaar ruim acht jaar geleden ontmoet via Lexa.nl. Grappig detail: ik had hem gespot en hij mij. Alsof het voorbestemd was. Maar dat terzijde… Een paar dagen na onze online ontmoeting: ons eerste telefoongesprek. Er was meteen een gigantische klik tussen ons en ik had meteen in de gaten dat Arjan geen doorsnee mens is. Dat bleek uit zijn manier van praten, de onderwerpen waarover we het hadden, en de diepgang van onze telefoongesprekken. Een week later ontmoetten we elkaar in het echt en de klik was er nog steeds. We praatten weer over van alles, en het werd me al heel snel duidelijk dat Arjan er een bijzondere manier van denken op nahield, anders dan anderen. En daar houd ik wel van.
Die manier van denken komt natuurlijk ergens vandaan. Vorig voorjaar werd eindelijk duidelijk waar vandaan. Nu denk je misschien: hoezo eindelijk? Ik ga hier niet in detail treden, maar feit is dat Arjan zijn hele leven tegen allerlei problemen is aangelopen, waarvan het grootste probleem misschien wel onbegrip is geweest van de mensen in zijn omgeving, vanwege zijn andere denkwijze. Hij heeft in ruim 30 jaar tijd bij diverse hulpverleners aangeklopt, en om een lang verhaal kort te maken: in het voorjaar van 2014 is eindelijk een diagnose gesteld waar we wat mee konden, namelijk Asperger. Voor diegenen die er nog nooit van gehoord hebben of niet weten wat het is: Asperger is een stoornis in het Autisme Spectrum. Hier kun je lezen wat Asperger inhoudt en wat veel voorkomende kenmerken van deze ontwikkelingsstoornis zijn. Bij Arjan uit het zich onder andere in tegelijkertijd denken in verschillende lijnen, alles wat iemand zegt letterlijk nemen, moeite hebben met bepaalde sociale situaties en snel overprikkeld zijn.
Ik ben op internet een en ander gaan lezen over Asperger en buiten dat ik werkelijk niet snap dat geen enkele hulpverlener hier eerder aan gedacht heeft, viel er voor mij heel veel op zijn plaats. De sites over Asperger en de verhalen van mensen met Asperger waren werkelijk een feest der herkenning. Alsof ik over Arjan las. Het intrigeerde me meer en meer, ik werd steeds nieuwsgieriger naar hoe het nou allemaal werkt in onze bovenkamers. Waarom denkt iemand met Asperger zo anders dan iemand zonder, de zogenaamde neurotype mens? Hoe komen prikkels binnen bij mensen? Waarom reageren we zoals we reageren? Vragen waarop ik antwoord wilde. Dus trok ik vorig jaar augustus de stoute schoenen aan en schreef ik me in voor de ‘Inleiding in de psychologie’. Ik ben tot nu toe tot halverwege het wel erg dikke boek gevorderd en kan alleen maar zeggen dat het inderdaad erg interessant is. Genoeg stof tot nadenken en tot schrijven. Wees gewaarschuwd: dit is mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste blogpost over een onderwerp dat met psychologie te maken heeft.
Wordt vervolgd…
