Auteur: Michaela van Riel

photography | writing | reading | doggy Aschjkar | boyfriend Arjan | family | friends | music | learning new things | michaelavanriel.nl | michaelaschrijft.nl

Als je zusje trouwt…

beleef je zelf ook een van de mooiste dagen van je leven
denk je terug aan vroeger, aan hoe het voelde toen ze geboren werd en hoe trots je als grote zus op haar was
ben je nog steeds trots op haar en haar mooie gezinnetje
komen ontelbaar veel fijne herinneringen naar boven
ben je net zo blij en gelukkig als zij
word je best een beetje emotioneel
hoop je dat haar geluk voor eeuwig zal duren

Dat liep maar net goed af

Gelukkig waren we er heel snel bij, maar helaas hebben we niet kunnen voorkomen dat onze lieve Aschjkar vorige week zaterdagnacht met spoed geopereerd moest worden aan een maagtorsie, ofwel een complete kanteling van zijn maag. Daardoor wordt de maag aan beide kanten afgesloten en zet deze alsmaar uit door gas, dat voortdurend in de maag wordt aangemaakt.

Ineens bevond Aschjkar zich in een levensbedreigende situatie. Dat was behoorlijk schrikken voor ons, en heel vervelend voor hem. Maar hij heeft het gered en is al best wel weer zichzelf, ondanks dat ‘ie sinds de operatie in een mooi blauw rompertjesachtig pakje rondloopt.

Helemaal ongeschonden is Aschjkar niet uit de strijd gekomen: met het draaien van zijn maag is zijn milt meegedraaid en bekneld geraakt. Tijdens de operatie bleek dat de milt al aan het afsterven was, en daarom hebben ze die meteen verwijderd. Gelukkig kan een hond heel goed zonder milt.

Het allerbelangrijkste is dat Aschjkar er nog is! Als we er iets later bij waren geweest, had het heel anders af kunnen lopen. En dan besef je dat je nog veel meer om je hondje geeft dan je dacht…

Januari Schrijfmaand – mijn elfje

Ik wil meer schrijven dit jaar. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik ga meer schrijven dit jaar. Meer én creatiever schrijven. En dat lukt maar op één manier: oefenen, oefenen, oefenen. Daarom ging ik op zoek naar schrijfopdrachten en schrijfoefeningen. En die heb ik gevonden, op schrijvenonline.org. In het kader van Januari Schrijfmaand komt er iedere maandag en woensdag in januari een nieuwe opdracht online, die je op het forum kunt plaatsen. Een schrijfcoach beoordeelt daar jouw inzending.

En vanavond heb ik mijn eerste stukje ingezonden! De opdracht was: ‘Schrijf een elfje’. Een wat? Een elfje, ofwel een gedichtje, verhaaltje of gewoon een stukje tekst van vijf regels, als volgt opgebouwd:
Eerste regel: één woord
Tweede regel: twee woorden
Derde regel: drie woorden
Vierde regel: vier woorden
Vijfde regel: één woord

Nieuwsgierig naar mijn elfje? Komt ‘ie:

hij
is zichzelf
maar doet nooit
wat hij echt wil
jammer

Komend weekend ga ik aan de slag met opdracht nummer twee: twee coupletten en een refrein van maximaal tien regels schrijven. Daarbij is een aantal voorwaarden gesteld aan het aantal lettergrepen en regels. Ik kan je vertellen dat dat nog een hele uitdaging wordt, maar die ga ik graag aan!

Schilderen met Guus

Mirjam houdt van schilderen. Ze doet het met hart en ziel, en gaat er helemaal in op. Noem het gerust een passie. Een passie die haar vruchten afwerpt, want Mirjam’s schilderijen raken je stuk voor stuk. Een tijdje geleden zag ik al via de social media dat ze bezig was met een schilderij van Guus Meeuwis, en dat zag er veelbelovend uit. Toen Mirjam me vroeg om haar te fotograferen terwijl ze aan het schilderij werkte, zei ik dan ook meteen ja, want ik wilde maar al te graag vastleggen hoe zoiets moois tot stand komt. En volgens mij is dat aardig gelukt.

Maar dat was voor mij nog niet genoeg: ik wilde graag weten wat Mirjam voelt als ze aan het schilderen is, wat het met haar doet. Dus vroeg ik haar daarnaar. Mirjam: “Ik begon met schilderen in de tijd dat we graag kinderen wilden, maar dat dat allesbehalve makkelijk ging. Mijn vriendin schilderde bij een clubje en vond dat lekker ontspannen. Ze zei dat ik ook eens mee moest gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Al snel ontstond het verlangen om een keer een portret te schilderen. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door gezichten.”

In december 2005 schilderde Mirjam haar eerste portret: “Ik had net de CD ‘Wijzer’ van Guus Meeuwis gekregen van de goedheiligman. Deze CD stond aan terwijl ik achter mijn ezel zat te schilderen. Vanuit het niets zag ik opeens het jongetje dat ik vanaf een foto aan het schilderen was, onder mijn handen op het doek verschijnen. Wat er toen met me gebeurde kan ik nog altijd niet goed beschrijven. Een enorme vlaag van trots en zelfvertrouwen golfde door mijn lichaam. Meteen klampte het gevoel dat ik had zich vast aan de muziek van Guus Meeuwis. Vanaf dat moment schilder ik tot op de dag van vandaag alleen nog maar met de muziek van Guus. Als ik schilder, vergeet ik de wereld om me heen en ben ik waar ik zijn wil, in het oog van de storm, volledig op mijn plek en mijn ‘aller mezelfst’.”

Guus Meeuwis veranderde een tijdje geleden zijn profielfoto op Facebook. Dat triggerde Mirjam: “Geen idee waarom, maar ik moest er een schilderij van maken. In mijn hoofd nam het steeds grotere vormen aan en ik zag het eindresultaat ik al voor me. Ik kon er niet meer omheen, dus ben ik eraan begonnen. Het moest groot en stoer, niet met een penseel maar grof. Een karakteristiek gezicht kan dat goed hebben, een gezichtje van een kind niet. Daarom heb ik nu voor het eerst een paletmes gebruikt. En inmiddels is het schilderij klaar.“

“Elk portret dat ik tot nu toe heb gemaakt, is een stukje van mezelf. Het komt puur en alleen vanuit mijn gevoel. M’n hart breekt elke keer weer een beetje als het de deur uit gaat…”

Hou me vast!

Strakke spieren, brede borstkassen en nog bredere nekken. Mannen die zich aan elkaar vastklampen om zich vervolgens als een stormram op de ander te storten. Hard, harder, hardst. Maar janken doen ze niet, want het zijn bepaald geen watjes. Sterker nog, vergeleken met voetballers zijn het mannen van staal, die wel tegen een stootje kunnen.
Letterlijk en figuurlijk.

Ik heb het over de mannen die deelnemen aan het WK Rugby. De afgelopen weken heb ik een aantal keren vol verwondering zitten kijken naar hoe het er aan toe gaat op het rugbyveld. Snoeihard dus. Het zijn echt bomen van kerels, die op elkaar inbeuken alsof hun leven ervan afhangt. Ik vind het wel leuk om te zien. Ze werken elkaar zo ongeveer door de grasmat heen naar het middelpunt van de aarde toe, maar gedragen zich toch niet agressief. Niet naar elkaar en ook niet naar de arbiter, iedereen wordt met respect behandeld. Voor zover ik dat goed kan zien met mijn ongeoefende rugby-oog natuurlijk.

Dat ongeoefende oog is in de loop van de wedstrijden overigens behoorlijk verwend geraakt. Sommige rugbymannen zien er misschien uit als neanderthalers, maar anderen zijn toch echt een ‘sight for sore eyes’, zoals dat in het Engels zo mooi heet. Behalve de beulen van het Georgische team. Als ik ongeacht wie van dat team ’s avonds in het donker tegen zou komen, ga ik huilen van angst en verschrikkelijk hard wegrennen. Overdag trouwens ook, want sjongejonge, die mannen zijn angstaanjagend indrukwekkend. De cycloop uit de Odyssee is er niets bij.

Van Ysselsteyn naar IJsselstein – een kijkje in het leven van fotograaf John Verbruggen

Maak kennis met John Verbruggen, geboren in 1968, het jaar van de Praagse Lente, en het jaar waarin Kees Verkerk goud won op de Olympische Winterspelen. John is een succesvol architectuur- en landschapsfotograaf. Als je zijn foto’s ziet, zou je denken dat hij nooit iets anders heeft gedaan. Zo eenvoudig ligt het echter niet: zijn weg naar succes verliep niet vanzelfsprekend en zeker niet vlekkeloos.

Ik ontmoet John in een sfeervol café in zijn woonplaats, het Utrechtse IJsselstein. Van tevoren had ik al wat gelezen over wat hij in zijn leven zoal meegemaakt heeft. Het beloofde een interessant gesprek te worden. Een beetje onwennig gaan we van start – we kennen elkaar immers alleen van Facebook – maar al snel is het ijs gebroken en vertelt John zijn levensverhaal. Lees verder Van Ysselsteyn naar IJsselstein – een kijkje in het leven van fotograaf John Verbruggen