persoonlijk

En de tijd verstrijkt…

/ Michaela van Riel / 1 reactie

‘Time flies when you’re having fun’ is een veelgehoorde uitdrukking. Terwijl de tijd net zo hard vliegt wanneer het allemaal wat minder leuk is, dat heb ik het afgelopen jaar heel goed gemerkt. Het overlijden van mijn lieve vriendin Derya vorig jaar april heeft er goed ingehakt, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb nooit eerder iemand zo ontzettend gemist. Hoe vaak ik gedacht heb ‘oh, hier moet ik Derya even over appen’, en dan meteen daarna het besef dat dat niet meer kan. Nooit meer…

Geen afscheid

Wat het extra moeilijk maakte, is dat Derya twee dagen na haar overlijden begraven is in een dorp in het binnenland van Turkije. Zonder mogelijkheid om er fysiek of online bij te zijn. Ik dacht altijd dat het niet erg was als je geen afscheid kunt nemen met een begrafenis of crematie, maar dat heb ik toch echt verkeerd gedacht. In de maanden na Derya’s overlijden kreeg ik daar steeds meer moeite mee en besefte ik hoe fijn het eigenlijk is als je samen met anderen iemand kunt herdenken, samen kunt lachen en huilen.

Herinneringen ophalen

De laatste weken lukt het me stukje bij beetje steeds beter om met het verlies om te gaan. Het verdriet zit er zeker nog en het gemis is nog even sterk, maar de bekende scherpe randjes beginnen iets minder scherp te worden. Ik weet bijna zeker dat dat komt doordat ik in de kerstvakantie herinneringen aan Derya heb opgehaald, samen met Nathalie, een supergoede vriendin van Derya. Ook zij kon het verdriet nog geen plekje geven en daarom ben ik op een regenachtige januari-ochtend bij haar op de koffie geweest en hebben we heerlijk zitten kletsen over Derya.

Het was fijn en het heeft me goed gedaan. En we gaan dit vaker doen. Want praten over Derya lucht op, het houdt de herinneringen levend. Want ook al verstrijkt de tijd, ze blijft zo altijd een beetje bij ons…

2022: droom, doe, leef!

/ Michaela van Riel / 1 reactie

Deze tijd van het jaar staat erom bekend dat veel mensen terugblikken op wat ze het afgelopen jaar gedaan hebben, en plannen maken voor het komende jaar. Ik doe dat meestal niet echt. Ik kijk wel terug en ook wel vooruit, maar heel serieus en diepgaand? Neuh…

Dit jaar voelt alles anders. Niet zozeer vanwege corona, hoewel dat heus wel een beetje meespeelt, maar vooral omdat ik dit jaar keihard geconfronteerd ben met hoe snel het afgelopen kan zijn. En dan heb ik het natuurlijk over mijn lieve vriendin Derya, die in april op veel te jonge leeftijd is overleden aan die kloteziekte. Daartegenover staat een aantal erg fijne gesprekken die ik afgelopen maanden heb gevoerd met Edith Blok, en die gesprekken hebben me geïnspireerd om meer te gaan doen wat ik het liefste doe, namelijk bezig zijn met taal. Nu nog alleen in mijn baan en op mijn blog, maar ik heb op dat gebied een heel grote wens, droom, of hoe je het ook wilt noemen. Ik wil namelijk echt heel heel heeeeeeel graag een boek redigeren! Eerder zei ik dat ik dat ooit wil doen, maar nu zeg ik dat ik dat dit jaar ga doen. Geheel volgens de ‘Law of Attraction’ zie ik het helemaal voor me en ben ik ervan overtuigd dat het me gaat lukken.

Dat is dus mijn concrete plan voor 2022. Wat het nieuwe jaar verder voor me in petto heeft? De tijd zal het leren. Zeker is wel dat ik wil dromen, doen en leven. En dat is ook meteen wat ik iedereen wil meegeven: durf te dromen, durf te doen en durf vooral te leven!

Michaela van Riel, taalnerd. Aangenaam!

/ Michaela van Riel / Een reactie plaatsen

Diegenen van jullie die me al een tijdje kennen, weten ondertussen wel dat ik gek ben op taal en dat ik erg graag los ga op punten en komma’s in teksten. En niet te vergeten op kromme, langdradige of veel te formele zinnen. Er is maar weinig wat me blijer maakt dan een tekst die ik grondig onder handen mag nemen. En als ik ‘grondig’ zeg, dan bedoel ik dus ook echt grondig. Ik mis zelden een spel- of grammaticafout. Tot grote vreugde van mijn collega’s, en van mezelf natuurlijk. Want laten we wel wezen (ja, beetje ouderwetse uitdrukking, I know), wat is er mooier dan een foutloze tekst die ook nog eens zeer prettig is om te lezen? Voor mij niet veel hoor! Ik noem mezelf dan ook graag en met trots een taalnerd. Een echte!

Van klein meisje tot taalnerd

Als de dag van gisteren herinner ik me de dictees in de vierde klas van de lagere school, bij juffrouw Ypelaar. Die ik tegenwoordig gewoon Marie-José noem, maar dat terzijde. Nul fouten in het dictee betekende een sticker, en tien stickers een mooi kaartje. Ik had behoorlijk veel stickers in mijn dicteeschriftje en was daar altijd maar wat blij mee. Ik vergeet ook nooit meer haar ezelsbruggetje voor het woord ‘onmiddellijk’: ga onmiddellijk naar bed met twee dekentjes en twee lakentjes. Geweldig vond en vind ik dat.

Het gevoel voor taal zat er dus al vroeg in. Maar mezelf ervan bewust zijn dat ik echt goed was in taal en dat ‘taal zeg maar echt mijn ding is’? Nope!

“Ga onmiddellijk naar bed met twee dekentjes en twee lakentjes!”

juffrouw Ypelaar

Op de middelbare school kwam dat besef echter in no time bij me binnen. Was ik er aan het begin van de brugklas nog van overtuigd dat ik ‘later’ geneeskunde zou gaan studeren, dat veranderde heel rap na een jaar wiskunde en biologie. Dat ging ‘m niet worden. Nee, Michaela ging voor de talen. Heerlijk vond ik het om meer te leren over de Nederlandse taal, en om Grieks en Latijn te leren. Het verbaasde dan ook helemaal niemand dat ik uiteindelijk in vijf talen eindexamen heb gedaan. En dat ik in eerste instantie gezakt ben op Wiskunde B, maar daar hebben we het maar niet meer over.

Nu en later

Ik sla voor het gemak – en de lengte van deze blogpost – even een aantal jaren over, waarin ik Italiaans gestudeerd heb, een halve studie HEAO Economisch Linguïstisch voltooid heb en een korte HBO-opleiding Journalistiek deed. Allemaal weer gerelateerd aan taal, inderdaad. Ook nu, in mijn werk als communicatiespecialist, ben ik dagelijks volop en steeds meer (yesss!) bezig met taal. Maar het is me nog steeds niet genoeg. Mijn honger naar werken met taal – de Nederlandse in dit geval – is absoluut nog niet gestild. En daarom ben ik heel hard aan het nadenken over hoe ik nog meer met taal en teksten kan doen. Ik ben er al aardig uit voor mezelf, maar nog niet genoeg om mijn ideeën hier te delen. Dat komt later. Tot die tijd blijft deze taalnerd sowieso wekelijks berichten delen op dit blog!

Volg mijn blog

Wil je niets missen van mijn taaldingetjes en andere blogposts? Vul dan rechts van dit bericht je mailadres in en klik op de knop ‘Volg!’. Dan krijg je voortaan automatisch een melding over nieuwe berichten. En wie wil dat nou niet?

Dat ik je mis

/ Michaela van Riel / 2 reacties

‘Hee vrouwke, hoe is het daar in het verre Uden?’

Ik heb geen idee hoe vaak ik mijn mails en appjes aan jou zo begon. Heel vaak in ieder geval. Want wat hebben we een hoop heen en weer gemaild en geappt in al die jaren dat we bevriend waren. Bijna 20 jaar hebben we elkaar gekend. 20 jaren waarin ik je steeds beter heb leren kennen, waarin ik samen met je gelachen en gehuild heb, en onze vriendschap steeds hechter werd. Je was en bent me nog steeds zo dierbaar, lieve Derya. Dat je er niet meer bent blijft onwerkelijk…

3 april van dit jaar is een dag die voorgoed in mijn geheugen gegrift staat, als een van de zwartste dagen in mijn leven. 3 april is namelijk de dag dat jij overleed aan de gevolgen van die vreselijke rotziekte. Ik wist dat het niet goed met je ging, en toch kwam het berichtje van je broer die ochtend alsnog onverwacht. We zijn nu ruim een half jaar verder en vrouwke, je wordt zo ontzettend gemist! De allerscherpste kantjes beginnen er een klein beetje vanaf te gaan, hoewel het me nog steeds intens verdrietig maakt.

Maar wat ben ik blij dat ik je gekend heb! En wat ben ik trots op hoe positief je de afgelopen jaren bent gebleven. Dat zal me altijd bijblijven. Net zoals ik altijd met een glimlach aan je terug zal denken, ondanks mijn verdriet om het gemis. Je zit voor eeuwig en altijd in mijn hart, lieve Derya.

‘Maar al denk ik soms dat het zo beter is,
Kan ik het niet helpen dat ik je soms mis’

Dat liep maar net goed af

/ Michaela van Riel / 1 reactie

Gelukkig waren we er heel snel bij, maar helaas hebben we niet kunnen voorkomen dat onze lieve Aschjkar vorige week zaterdagnacht met spoed geopereerd moest worden aan een maagtorsie, ofwel een complete kanteling van zijn maag. Daardoor wordt de maag aan beide kanten afgesloten en zet deze alsmaar uit door gas, dat voortdurend in de maag wordt aangemaakt.

Ineens bevond Aschjkar zich in een levensbedreigende situatie. Dat was behoorlijk schrikken voor ons, en heel vervelend voor hem. Maar hij heeft het gered en is al best wel weer zichzelf, ondanks dat ‘ie sinds de operatie in een mooi blauw rompertjesachtig pakje rondloopt.

Helemaal ongeschonden is Aschjkar niet uit de strijd gekomen: met het draaien van zijn maag is zijn milt meegedraaid en bekneld geraakt. Tijdens de operatie bleek dat de milt al aan het afsterven was, en daarom hebben ze die meteen verwijderd. Gelukkig kan een hond heel goed zonder milt.

Het allerbelangrijkste is dat Aschjkar er nog is! Als we er iets later bij waren geweest, had het heel anders af kunnen lopen. En dan besef je dat je nog veel meer om je hondje geeft dan je dacht…

Psychologie en ik

/ Michaela van Riel / 13 reacties

Zolang ik me kan herinneren, ben ik al geïnteresseerd in mensen. In wat er in hun hoofd omgaat, waar ze mee bezig zijn, wat hun geschiedenis is, waarom ze doen wat ze doen. Dat beperkt zich niet tot de mensen om me heen: of het nu de overbuurvrouw is of een blogger die niet eens van mijn bestaan weet, ze boeien me allemaal. Niet voor niets kijk ik graag naar ‘human interest’ programma’s en lees ik interviews waarin mensen over hun leven en hun gedachten vertellen. Tot zover mijn alledaagse interesse in de mens.

Sinds een aantal jaar is die alledaagse interesse uitgegroeid tot iets wat veel verder gaat. Zover dat ik begonnen ben met de ‘Inleiding in de psychologie’ bij de Open Universiteit. En dat komt door vriendlief Arjan. Arjan en ik hebben elkaar ruim acht jaar geleden ontmoet via Lexa.nl. Grappig detail: ik had hem gespot en hij mij. Alsof het voorbestemd was. Maar dat terzijde… Een paar dagen na onze online ontmoeting: ons eerste telefoongesprek. Er was meteen een gigantische klik tussen ons en ik had meteen in de gaten dat Arjan geen doorsnee mens is. Dat bleek uit zijn manier van praten, de onderwerpen waarover we het hadden, en de diepgang van onze telefoongesprekken. Een week later ontmoetten we elkaar in het echt en de klik was er nog steeds. We praatten weer over van alles, en het werd me al heel snel duidelijk dat Arjan er een bijzondere manier van denken op nahield, anders dan anderen. En daar houd ik wel van.

Die manier van denken komt natuurlijk ergens vandaan. Vorig voorjaar werd eindelijk duidelijk waar vandaan. Nu denk je misschien: hoezo eindelijk? Ik ga hier niet in detail treden, maar feit is dat Arjan zijn hele leven tegen allerlei problemen is aangelopen, waarvan het grootste probleem misschien wel onbegrip is geweest van de mensen in zijn omgeving, vanwege zijn andere denkwijze. Hij heeft in ruim 30 jaar tijd bij diverse hulpverleners aangeklopt, en om een lang verhaal kort te maken: in het voorjaar van 2014 is eindelijk een diagnose gesteld waar we wat mee konden, namelijk Asperger. Voor diegenen die er nog nooit van gehoord hebben of niet weten wat het is: Asperger is een stoornis in het Autisme Spectrum. Hier kun je lezen wat Asperger inhoudt en wat veel voorkomende kenmerken van deze ontwikkelingsstoornis zijn. Bij Arjan uit het zich onder andere in tegelijkertijd denken in verschillende lijnen, alles wat iemand zegt letterlijk nemen, moeite hebben met bepaalde sociale situaties en snel overprikkeld zijn.

Ik ben op internet een en ander gaan lezen over Asperger en buiten dat ik werkelijk niet snap dat geen enkele hulpverlener hier eerder aan gedacht heeft, viel er voor mij heel veel op zijn plaats. De sites over Asperger en de verhalen van mensen met Asperger waren werkelijk een feest der herkenning. Alsof ik over Arjan las. Het intrigeerde me meer en meer, ik werd steeds nieuwsgieriger naar hoe het nou allemaal werkt in onze bovenkamers. Waarom denkt iemand met Asperger zo anders dan iemand zonder, de zogenaamde neurotype mens? Hoe komen prikkels binnen bij mensen? Waarom reageren we zoals we reageren? Vragen waarop ik antwoord wilde. Dus trok ik vorig jaar augustus de stoute schoenen aan en schreef ik me in voor de ‘Inleiding in de psychologie’. Ik ben tot nu toe tot halverwege het wel erg dikke boek gevorderd en kan alleen maar zeggen dat het inderdaad erg interessant is. Genoeg stof tot nadenken en tot schrijven. Wees gewaarschuwd: dit is mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste blogpost over een onderwerp dat met psychologie te maken heeft.

Wordt vervolgd…