vriendschap

En de tijd verstrijkt…

/ Michaela van Riel / 1 reactie

‘Time flies when you’re having fun’ is een veelgehoorde uitdrukking. Terwijl de tijd net zo hard vliegt wanneer het allemaal wat minder leuk is, dat heb ik het afgelopen jaar heel goed gemerkt. Het overlijden van mijn lieve vriendin Derya vorig jaar april heeft er goed ingehakt, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb nooit eerder iemand zo ontzettend gemist. Hoe vaak ik gedacht heb ‘oh, hier moet ik Derya even over appen’, en dan meteen daarna het besef dat dat niet meer kan. Nooit meer…

Geen afscheid

Wat het extra moeilijk maakte, is dat Derya twee dagen na haar overlijden begraven is in een dorp in het binnenland van Turkije. Zonder mogelijkheid om er fysiek of online bij te zijn. Ik dacht altijd dat het niet erg was als je geen afscheid kunt nemen met een begrafenis of crematie, maar dat heb ik toch echt verkeerd gedacht. In de maanden na Derya’s overlijden kreeg ik daar steeds meer moeite mee en besefte ik hoe fijn het eigenlijk is als je samen met anderen iemand kunt herdenken, samen kunt lachen en huilen.

Herinneringen ophalen

De laatste weken lukt het me stukje bij beetje steeds beter om met het verlies om te gaan. Het verdriet zit er zeker nog en het gemis is nog even sterk, maar de bekende scherpe randjes beginnen iets minder scherp te worden. Ik weet bijna zeker dat dat komt doordat ik in de kerstvakantie herinneringen aan Derya heb opgehaald, samen met Nathalie, een supergoede vriendin van Derya. Ook zij kon het verdriet nog geen plekje geven en daarom ben ik op een regenachtige januari-ochtend bij haar op de koffie geweest en hebben we heerlijk zitten kletsen over Derya.

Het was fijn en het heeft me goed gedaan. En we gaan dit vaker doen. Want praten over Derya lucht op, het houdt de herinneringen levend. Want ook al verstrijkt de tijd, ze blijft zo altijd een beetje bij ons…

Mijn brief aan jou…

/ Michaela van Riel / 2 reacties

Lieve jij,

Vandaag is het zes maanden en drie dagen geleden dat jij zo onverwacht in je slaap overleden bent. En ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten dat je er niet meer bent. Dat we nooit meer samen zullen winkelen, praten over de leuke en minder leuke dingen in het leven, huilen van het lachen. Nooit meer een weekendje weg, zoals naar Gent en Middelburg, of gewoon gezellig samen een hapje eten. Ik mis je mooie commentaar op mijn foto’s, en je gave om altijd te proberen overal het positieve van in te zien, ook al had je het lang niet altijd makkelijk. Maar ik mis vooral gewoon je vriendschap, die er altijd was, of we elkaar nou veel of weinig zagen en spraken. Het maakt me af en toe zo intens verdrietig.

Deze maand zou je 50 jaar worden. Jou kennende zou dat weer een mooi feestje worden, met de mensen om wie je geeft. En dat zijn er nogal wat. Net zoals er ontzettend veel mensen zijn, die om jou geven. Heb je gezien hoeveel mensen er bij je herdenkingsdienst waren? En hoeveel lieve woorden zij over jou spraken? Daar mag je trots op zijn, jij! Ik weet zeker dat zij, net als ik, aan je zullen denken op je verjaardag. Ik denk sowieso nog vaak aan je. Als ik bepaalde muziek hoor, als ik iets lees of zie over een stad waar we samen heen zijn geweest, of gewoon zomaar thuis op de bank.

Lieve jij, je bent een bijzonder persoon en dat blijf je, ook al ben je er nu niet meer. Weet dat ik je nooit zal vergeten! Mijn herinneringen aan jou zitten in mijn hoofd en in mijn hart en daar zullen ze voor altijd blijven.

Till we meet again…

Liefs, mij