mensen

En de tijd verstrijkt…

/ Michaela van Riel / 1 reactie

‘Time flies when you’re having fun’ is een veelgehoorde uitdrukking. Terwijl de tijd net zo hard vliegt wanneer het allemaal wat minder leuk is, dat heb ik het afgelopen jaar heel goed gemerkt. Het overlijden van mijn lieve vriendin Derya vorig jaar april heeft er goed ingehakt, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb nooit eerder iemand zo ontzettend gemist. Hoe vaak ik gedacht heb ‘oh, hier moet ik Derya even over appen’, en dan meteen daarna het besef dat dat niet meer kan. Nooit meer…

Geen afscheid

Wat het extra moeilijk maakte, is dat Derya twee dagen na haar overlijden begraven is in een dorp in het binnenland van Turkije. Zonder mogelijkheid om er fysiek of online bij te zijn. Ik dacht altijd dat het niet erg was als je geen afscheid kunt nemen met een begrafenis of crematie, maar dat heb ik toch echt verkeerd gedacht. In de maanden na Derya’s overlijden kreeg ik daar steeds meer moeite mee en besefte ik hoe fijn het eigenlijk is als je samen met anderen iemand kunt herdenken, samen kunt lachen en huilen.

Herinneringen ophalen

De laatste weken lukt het me stukje bij beetje steeds beter om met het verlies om te gaan. Het verdriet zit er zeker nog en het gemis is nog even sterk, maar de bekende scherpe randjes beginnen iets minder scherp te worden. Ik weet bijna zeker dat dat komt doordat ik in de kerstvakantie herinneringen aan Derya heb opgehaald, samen met Nathalie, een supergoede vriendin van Derya. Ook zij kon het verdriet nog geen plekje geven en daarom ben ik op een regenachtige januari-ochtend bij haar op de koffie geweest en hebben we heerlijk zitten kletsen over Derya.

Het was fijn en het heeft me goed gedaan. En we gaan dit vaker doen. Want praten over Derya lucht op, het houdt de herinneringen levend. Want ook al verstrijkt de tijd, ze blijft zo altijd een beetje bij ons…

Dat ik je mis

/ Michaela van Riel / 2 reacties

‘Hee vrouwke, hoe is het daar in het verre Uden?’

Ik heb geen idee hoe vaak ik mijn mails en appjes aan jou zo begon. Heel vaak in ieder geval. Want wat hebben we een hoop heen en weer gemaild en geappt in al die jaren dat we bevriend waren. Bijna 20 jaar hebben we elkaar gekend. 20 jaren waarin ik je steeds beter heb leren kennen, waarin ik samen met je gelachen en gehuild heb, en onze vriendschap steeds hechter werd. Je was en bent me nog steeds zo dierbaar, lieve Derya. Dat je er niet meer bent blijft onwerkelijk…

3 april van dit jaar is een dag die voorgoed in mijn geheugen gegrift staat, als een van de zwartste dagen in mijn leven. 3 april is namelijk de dag dat jij overleed aan de gevolgen van die vreselijke rotziekte. Ik wist dat het niet goed met je ging, en toch kwam het berichtje van je broer die ochtend alsnog onverwacht. We zijn nu ruim een half jaar verder en vrouwke, je wordt zo ontzettend gemist! De allerscherpste kantjes beginnen er een klein beetje vanaf te gaan, hoewel het me nog steeds intens verdrietig maakt.

Maar wat ben ik blij dat ik je gekend heb! En wat ben ik trots op hoe positief je de afgelopen jaren bent gebleven. Dat zal me altijd bijblijven. Net zoals ik altijd met een glimlach aan je terug zal denken, ondanks mijn verdriet om het gemis. Je zit voor eeuwig en altijd in mijn hart, lieve Derya.

‘Maar al denk ik soms dat het zo beter is,
Kan ik het niet helpen dat ik je soms mis’

Schilderen met Guus

/ Michaela van Riel / 1 reactie

Mirjam houdt van schilderen. Ze doet het met hart en ziel, en gaat er helemaal in op. Noem het gerust een passie. Een passie die haar vruchten afwerpt, want Mirjam’s schilderijen raken je stuk voor stuk. Een tijdje geleden zag ik al via de social media dat ze bezig was met een schilderij van Guus Meeuwis, en dat zag er veelbelovend uit. Toen Mirjam me vroeg om haar te fotograferen terwijl ze aan het schilderij werkte, zei ik dan ook meteen ja, want ik wilde maar al te graag vastleggen hoe zoiets moois tot stand komt. En volgens mij is dat aardig gelukt.

Maar dat was voor mij nog niet genoeg: ik wilde graag weten wat Mirjam voelt als ze aan het schilderen is, wat het met haar doet. Dus vroeg ik haar daarnaar. Mirjam: “Ik begon met schilderen in de tijd dat we graag kinderen wilden, maar dat dat allesbehalve makkelijk ging. Mijn vriendin schilderde bij een clubje en vond dat lekker ontspannen. Ze zei dat ik ook eens mee moest gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Al snel ontstond het verlangen om een keer een portret te schilderen. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door gezichten.”

In december 2005 schilderde Mirjam haar eerste portret: “Ik had net de CD ‘Wijzer’ van Guus Meeuwis gekregen van de goedheiligman. Deze CD stond aan terwijl ik achter mijn ezel zat te schilderen. Vanuit het niets zag ik opeens het jongetje dat ik vanaf een foto aan het schilderen was, onder mijn handen op het doek verschijnen. Wat er toen met me gebeurde kan ik nog altijd niet goed beschrijven. Een enorme vlaag van trots en zelfvertrouwen golfde door mijn lichaam. Meteen klampte het gevoel dat ik had zich vast aan de muziek van Guus Meeuwis. Vanaf dat moment schilder ik tot op de dag van vandaag alleen nog maar met de muziek van Guus. Als ik schilder, vergeet ik de wereld om me heen en ben ik waar ik zijn wil, in het oog van de storm, volledig op mijn plek en mijn ‘aller mezelfst’.”

Guus Meeuwis veranderde een tijdje geleden zijn profielfoto op Facebook. Dat triggerde Mirjam: “Geen idee waarom, maar ik moest er een schilderij van maken. In mijn hoofd nam het steeds grotere vormen aan en ik zag het eindresultaat ik al voor me. Ik kon er niet meer omheen, dus ben ik eraan begonnen. Het moest groot en stoer, niet met een penseel maar grof. Een karakteristiek gezicht kan dat goed hebben, een gezichtje van een kind niet. Daarom heb ik nu voor het eerst een paletmes gebruikt. En inmiddels is het schilderij klaar.“

“Elk portret dat ik tot nu toe heb gemaakt, is een stukje van mezelf. Het komt puur en alleen vanuit mijn gevoel. M’n hart breekt elke keer weer een beetje als het de deur uit gaat…”

Van Ysselsteyn naar IJsselstein – een kijkje in het leven van fotograaf John Verbruggen

/ Michaela van Riel / 9 reacties

Maak kennis met John Verbruggen, geboren in 1968, het jaar van de Praagse Lente, en het jaar waarin Kees Verkerk goud won op de Olympische Winterspelen. John is een succesvol architectuur- en landschapsfotograaf. Als je zijn foto’s ziet, zou je denken dat hij nooit iets anders heeft gedaan. Zo eenvoudig ligt het echter niet: zijn weg naar succes verliep niet vanzelfsprekend en zeker niet vlekkeloos.

Lees verder →

Psychologie en ik

/ Michaela van Riel / 13 reacties

Zolang ik me kan herinneren, ben ik al geïnteresseerd in mensen. In wat er in hun hoofd omgaat, waar ze mee bezig zijn, wat hun geschiedenis is, waarom ze doen wat ze doen. Dat beperkt zich niet tot de mensen om me heen: of het nu de overbuurvrouw is of een blogger die niet eens van mijn bestaan weet, ze boeien me allemaal. Niet voor niets kijk ik graag naar ‘human interest’ programma’s en lees ik interviews waarin mensen over hun leven en hun gedachten vertellen. Tot zover mijn alledaagse interesse in de mens.

Sinds een aantal jaar is die alledaagse interesse uitgegroeid tot iets wat veel verder gaat. Zover dat ik begonnen ben met de ‘Inleiding in de psychologie’ bij de Open Universiteit. En dat komt door vriendlief Arjan. Arjan en ik hebben elkaar ruim acht jaar geleden ontmoet via Lexa.nl. Grappig detail: ik had hem gespot en hij mij. Alsof het voorbestemd was. Maar dat terzijde… Een paar dagen na onze online ontmoeting: ons eerste telefoongesprek. Er was meteen een gigantische klik tussen ons en ik had meteen in de gaten dat Arjan geen doorsnee mens is. Dat bleek uit zijn manier van praten, de onderwerpen waarover we het hadden, en de diepgang van onze telefoongesprekken. Een week later ontmoetten we elkaar in het echt en de klik was er nog steeds. We praatten weer over van alles, en het werd me al heel snel duidelijk dat Arjan er een bijzondere manier van denken op nahield, anders dan anderen. En daar houd ik wel van.

Die manier van denken komt natuurlijk ergens vandaan. Vorig voorjaar werd eindelijk duidelijk waar vandaan. Nu denk je misschien: hoezo eindelijk? Ik ga hier niet in detail treden, maar feit is dat Arjan zijn hele leven tegen allerlei problemen is aangelopen, waarvan het grootste probleem misschien wel onbegrip is geweest van de mensen in zijn omgeving, vanwege zijn andere denkwijze. Hij heeft in ruim 30 jaar tijd bij diverse hulpverleners aangeklopt, en om een lang verhaal kort te maken: in het voorjaar van 2014 is eindelijk een diagnose gesteld waar we wat mee konden, namelijk Asperger. Voor diegenen die er nog nooit van gehoord hebben of niet weten wat het is: Asperger is een stoornis in het Autisme Spectrum. Hier kun je lezen wat Asperger inhoudt en wat veel voorkomende kenmerken van deze ontwikkelingsstoornis zijn. Bij Arjan uit het zich onder andere in tegelijkertijd denken in verschillende lijnen, alles wat iemand zegt letterlijk nemen, moeite hebben met bepaalde sociale situaties en snel overprikkeld zijn.

Ik ben op internet een en ander gaan lezen over Asperger en buiten dat ik werkelijk niet snap dat geen enkele hulpverlener hier eerder aan gedacht heeft, viel er voor mij heel veel op zijn plaats. De sites over Asperger en de verhalen van mensen met Asperger waren werkelijk een feest der herkenning. Alsof ik over Arjan las. Het intrigeerde me meer en meer, ik werd steeds nieuwsgieriger naar hoe het nou allemaal werkt in onze bovenkamers. Waarom denkt iemand met Asperger zo anders dan iemand zonder, de zogenaamde neurotype mens? Hoe komen prikkels binnen bij mensen? Waarom reageren we zoals we reageren? Vragen waarop ik antwoord wilde. Dus trok ik vorig jaar augustus de stoute schoenen aan en schreef ik me in voor de ‘Inleiding in de psychologie’. Ik ben tot nu toe tot halverwege het wel erg dikke boek gevorderd en kan alleen maar zeggen dat het inderdaad erg interessant is. Genoeg stof tot nadenken en tot schrijven. Wees gewaarschuwd: dit is mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste blogpost over een onderwerp dat met psychologie te maken heeft.

Wordt vervolgd…

Laat mij jouw verhaal vertellen!

/ Michaela van Riel / Een reactie plaatsen

Ik loop al een tijdje rond met het idee om op mijn blog artikelen te plaatsen, waarin ik letterlijk en figuurlijk mensen portretteer. Waarin ik iemands levensverhaal vertel, schrijf over een belangrijke gebeurtenis in iemands leven, over de toekomst die iemand voor ogen heeft, en ga zo maar door. Mooie verhalen, of ze nou vrolijk, verdrietig of alledaags zijn. Met daarbij mooie, passende portretfoto’s.

Dat kan ik natuurlijk niet alleen, daar heb ik jullie bij nodig. Zonder mensen geen verhaal.

Dus wil jij heel graag je verhaal kwijt, of aan de buitenwereld laten weten wat je bezighoudt?
Stuur me dan een berichtje via michaelavanriel@gmail.com, of bel me op 06-19 45 44 40. Wie weet is jouw verhaal binnenkort te lezen op mijn blog!

In de straten van Amsterdam

/ Michaela van Riel / 1 reactie

“Where do you want to go, miss?” vroeg deze vriendelijke meneer mij. Ik stond net uitgebreid de kaart van het centrum van Amsterdam te bestuderen, om de route van de Bloemenmarkt naar de Negen Straatjes uit te vogelen en was eigenlijk aangenaam verrast door zijn vraag. In het centrum van onze hoofdstad heb ik toch altijd een beetje het idee dat het ieder voor zich is en dat veel mensen, toeristen uitgezonderd, vooral veel haast hebben. “Naar de Negen Straatjes, meneer”, was dan ook mijn antwoord. En  meneer vertelde, met een mooi Duits accent, precies hoe ik moest lopen.

Ondertussen speelde zich in mijn hoofd een dilemma af: durf ik hem te vragen of ik hem op de foto mag zetten of durf ik dat niet? Snelheid was geboden, want onze wegen scheidden zich al bijna. Binnen een paar tellen besloot ik om de gok te wagen en de vraag te stellen. “Meneer, mag ik u een brutale vraag stellen? U ziet er zo bijzonder uit, mag ik een foto van u maken?” Ik had mijn zin amper af, of hij poseerde al. Met een bijzondere foto als resultaat. En wat ik al een beetje had verwacht, deze meneer is dakloos en vroeg me om een paar munten om eten voor zijn ontbijt te kunnen kopen. Die ik hem natuurlijk gegeven heb. Kleine moeite voor mij, een groot plezier voor hem en uiteindelijk ook voor mij!