herinneringen

En de tijd verstrijkt…

/ Michaela van Riel / 1 reactie

‘Time flies when you’re having fun’ is een veelgehoorde uitdrukking. Terwijl de tijd net zo hard vliegt wanneer het allemaal wat minder leuk is, dat heb ik het afgelopen jaar heel goed gemerkt. Het overlijden van mijn lieve vriendin Derya vorig jaar april heeft er goed ingehakt, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb nooit eerder iemand zo ontzettend gemist. Hoe vaak ik gedacht heb ‘oh, hier moet ik Derya even over appen’, en dan meteen daarna het besef dat dat niet meer kan. Nooit meer…

Geen afscheid

Wat het extra moeilijk maakte, is dat Derya twee dagen na haar overlijden begraven is in een dorp in het binnenland van Turkije. Zonder mogelijkheid om er fysiek of online bij te zijn. Ik dacht altijd dat het niet erg was als je geen afscheid kunt nemen met een begrafenis of crematie, maar dat heb ik toch echt verkeerd gedacht. In de maanden na Derya’s overlijden kreeg ik daar steeds meer moeite mee en besefte ik hoe fijn het eigenlijk is als je samen met anderen iemand kunt herdenken, samen kunt lachen en huilen.

Herinneringen ophalen

De laatste weken lukt het me stukje bij beetje steeds beter om met het verlies om te gaan. Het verdriet zit er zeker nog en het gemis is nog even sterk, maar de bekende scherpe randjes beginnen iets minder scherp te worden. Ik weet bijna zeker dat dat komt doordat ik in de kerstvakantie herinneringen aan Derya heb opgehaald, samen met Nathalie, een supergoede vriendin van Derya. Ook zij kon het verdriet nog geen plekje geven en daarom ben ik op een regenachtige januari-ochtend bij haar op de koffie geweest en hebben we heerlijk zitten kletsen over Derya.

Het was fijn en het heeft me goed gedaan. En we gaan dit vaker doen. Want praten over Derya lucht op, het houdt de herinneringen levend. Want ook al verstrijkt de tijd, ze blijft zo altijd een beetje bij ons…

Dat ik je mis

/ Michaela van Riel / 2 reacties

‘Hee vrouwke, hoe is het daar in het verre Uden?’

Ik heb geen idee hoe vaak ik mijn mails en appjes aan jou zo begon. Heel vaak in ieder geval. Want wat hebben we een hoop heen en weer gemaild en geappt in al die jaren dat we bevriend waren. Bijna 20 jaar hebben we elkaar gekend. 20 jaren waarin ik je steeds beter heb leren kennen, waarin ik samen met je gelachen en gehuild heb, en onze vriendschap steeds hechter werd. Je was en bent me nog steeds zo dierbaar, lieve Derya. Dat je er niet meer bent blijft onwerkelijk…

3 april van dit jaar is een dag die voorgoed in mijn geheugen gegrift staat, als een van de zwartste dagen in mijn leven. 3 april is namelijk de dag dat jij overleed aan de gevolgen van die vreselijke rotziekte. Ik wist dat het niet goed met je ging, en toch kwam het berichtje van je broer die ochtend alsnog onverwacht. We zijn nu ruim een half jaar verder en vrouwke, je wordt zo ontzettend gemist! De allerscherpste kantjes beginnen er een klein beetje vanaf te gaan, hoewel het me nog steeds intens verdrietig maakt.

Maar wat ben ik blij dat ik je gekend heb! En wat ben ik trots op hoe positief je de afgelopen jaren bent gebleven. Dat zal me altijd bijblijven. Net zoals ik altijd met een glimlach aan je terug zal denken, ondanks mijn verdriet om het gemis. Je zit voor eeuwig en altijd in mijn hart, lieve Derya.

‘Maar al denk ik soms dat het zo beter is,
Kan ik het niet helpen dat ik je soms mis’

Mijn giechelende kleine oma

/ Michaela van Riel / 2 reacties

Het is al weer een kleine 12 jaar geleden, maar ik zie haar nog zitten op haar 93ste en laatste verjaardag. Aan het hoofd van de tafel, giechelend en genietend van haar sigaretje. Ons kleine oma, om het maar even op zijn Brabants te zeggen. Grappig hoe logisch het voor mij en mijn broer en zus was om haar ´de kleine oma´ te noemen. We wisten echt niet beter; we hadden ook een ‘grote oma’ en hebben ze altijd zo genoemd. Niet heel vreemd eigenlijk, want de kleine oma haalde de 1,60 meter niet eens, terwijl de grote oma de 1,80 meter aantikte.

A trip down memory lane

Terug naar mijn kleine oma. Ze is er al lang niet meer maar mijn herinneringen aan haar leven nog steeds. Ze was een pittig mensje, dat het hart op de tong had. Een van haar gevleugelde uitspraken was ‘Nooit met lege handen naar achteren gaan!’, wanneer iemand het waagde om naar de keuken te gaan zonder bijvoorbeeld de vieze kopjes of borden van tafel mee te nemen. Het kwam op haar begrafenis zelfs nog ter sprake, wat heel de familie aan het lachen maakte van herkenning. Best fijn op zo’n verdrietig moment.

Ik herinner me ook nog goed de nieuwjaarsdagen bij oma: bijna heel de familie was er dan, en standaard keken we op tv naar het skischansspringen in Garmisch-Partenkirchen en het nieuwjaarsconcert met bijbehorend ballet in Wenen. Gezellig was dat.

Mijn oma, destijds ongeveer 70 jaar oud, tijdens een uitstapje naar Monschau (Duitsland), toen we op vakantie waren in Zuid-Limburg.

Lees verder →

Mijn brief aan jou…

/ Michaela van Riel / 2 reacties

Lieve jij,

Vandaag is het zes maanden en drie dagen geleden dat jij zo onverwacht in je slaap overleden bent. En ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten dat je er niet meer bent. Dat we nooit meer samen zullen winkelen, praten over de leuke en minder leuke dingen in het leven, huilen van het lachen. Nooit meer een weekendje weg, zoals naar Gent en Middelburg, of gewoon gezellig samen een hapje eten. Ik mis je mooie commentaar op mijn foto’s, en je gave om altijd te proberen overal het positieve van in te zien, ook al had je het lang niet altijd makkelijk. Maar ik mis vooral gewoon je vriendschap, die er altijd was, of we elkaar nou veel of weinig zagen en spraken. Het maakt me af en toe zo intens verdrietig.

Deze maand zou je 50 jaar worden. Jou kennende zou dat weer een mooi feestje worden, met de mensen om wie je geeft. En dat zijn er nogal wat. Net zoals er ontzettend veel mensen zijn, die om jou geven. Heb je gezien hoeveel mensen er bij je herdenkingsdienst waren? En hoeveel lieve woorden zij over jou spraken? Daar mag je trots op zijn, jij! Ik weet zeker dat zij, net als ik, aan je zullen denken op je verjaardag. Ik denk sowieso nog vaak aan je. Als ik bepaalde muziek hoor, als ik iets lees of zie over een stad waar we samen heen zijn geweest, of gewoon zomaar thuis op de bank.

Lieve jij, je bent een bijzonder persoon en dat blijf je, ook al ben je er nu niet meer. Weet dat ik je nooit zal vergeten! Mijn herinneringen aan jou zitten in mijn hoofd en in mijn hart en daar zullen ze voor altijd blijven.

Till we meet again…

Liefs, mij