Het is al weer een kleine 12 jaar geleden, maar ik zie haar nog zitten op haar 93ste en laatste verjaardag. Aan het hoofd van de tafel, giechelend en genietend van haar sigaretje. Ons kleine oma, om het maar even op zijn Brabants te zeggen. Grappig hoe logisch het voor mij en mijn broer en zus was om haar ´de kleine oma´ te noemen. We wisten echt niet beter; we hadden ook een ‘grote oma’ en hebben ze altijd zo genoemd. Niet heel vreemd eigenlijk, want de kleine oma haalde de 1,60 meter niet eens, terwijl de grote oma de 1,80 meter aantikte.

A trip down memory lane

Terug naar mijn kleine oma. Ze is er al lang niet meer maar mijn herinneringen aan haar leven nog steeds. Ze was een pittig mensje, dat het hart op de tong had. Een van haar gevleugelde uitspraken was ‘Nooit met lege handen naar achteren gaan!’, wanneer iemand het waagde om naar de keuken te gaan zonder bijvoorbeeld de vieze kopjes of borden van tafel mee te nemen. Het kwam op haar begrafenis zelfs nog ter sprake, wat heel de familie aan het lachen maakte van herkenning. Best fijn op zo’n verdrietig moment.

Ik herinner me ook nog goed de nieuwjaarsdagen bij oma: bijna heel de familie was er dan, en standaard keken we op tv naar het skischansspringen in Garmisch-Partenkirchen en het nieuwjaarsconcert met bijbehorend ballet in Wenen. Gezellig was dat.

Te vroeg geboren

Mijn oma was haar tijd ver vooruit, of zoals ik het haar zelf wel eens heb horen zeggen: “Ik ben veel te vroeg geboren.” Ze was een stuk ruimdenkender dan veel van haar generatiegenoten en had een hippe kledingsmaak, die soms zelfs een beetje afgeremd moest worden. Maar wat voor mij de kroon spant, is dat ze als hoogbejaarde dame echt fan was van Robbie Williams en Celine Dion! En van Perry Como…

Haar laatste verjaardag

Mijn oma heeft 93 jaar oud mogen worden. Een mooie leeftijd, maar toch nog veel te jong. Maar gelukkig is er die ene herinnering aan haar laatste verjaardag. Mijn zusje Berdien en ik zaten bij haar aan tafel, net als haar schoonzusje, ‘tante Anna’, die ondertussen de 100 al ruim gepasseerd is; als ik me niet vergis, is ze afgelopen zomer 105 (!) geworden. Samen zaten ze, onder het genot van een sigaretje en een borreltje, giechelend als pubers herinneringen op te halen aan een scharrel van mijn oma in haar late tienerjaren. Je had ze moeten zien, geweldig! Ze hadden zo’n lol, en ik vind het zo super dat dit mijn laatste echt duidelijke herinnering aan mijn oma is. Het laat maar weer zien dat je nooit te oud bent om je heerlijk jong te gedragen!