Het is al weer een kleine 12 jaar geleden, maar ik zie haar nog zitten op haar 93ste en laatste verjaardag. Aan het hoofd van de tafel, giechelend en genietend van haar sigaretje. Ons kleine oma, om het maar even op zijn Brabants te zeggen. Grappig hoe logisch het voor mij en mijn broer en zus was om haar ´de kleine oma´ te noemen. We wisten echt niet beter; we hadden ook een ‘grote oma’ en hebben ze altijd zo genoemd. Niet heel vreemd eigenlijk, want de kleine oma haalde de 1,60 meter niet eens, terwijl de grote oma de 1,80 meter aantikte.
A trip down memory lane
Terug naar mijn kleine oma. Ze is er al lang niet meer maar mijn herinneringen aan haar leven nog steeds. Ze was een pittig mensje, dat het hart op de tong had. Een van haar gevleugelde uitspraken was ‘Nooit met lege handen naar achteren gaan!’, wanneer iemand het waagde om naar de keuken te gaan zonder bijvoorbeeld de vieze kopjes of borden van tafel mee te nemen. Het kwam op haar begrafenis zelfs nog ter sprake, wat heel de familie aan het lachen maakte van herkenning. Best fijn op zo’n verdrietig moment.
Ik herinner me ook nog goed de nieuwjaarsdagen bij oma: bijna heel de familie was er dan, en standaard keken we op tv naar het skischansspringen in Garmisch-Partenkirchen en het nieuwjaarsconcert met bijbehorend ballet in Wenen. Gezellig was dat.
Mijn oma, destijds ongeveer 70 jaar oud, tijdens een uitstapje naar Monschau (Duitsland), toen we op vakantie waren in Zuid-Limburg.
Michaela schrijft 