Het leek zo’n rustige dag op kantoor te worden, maar plotseling krijg ik het Spaans benauwd, het zweet breekt me uit.

Niemand de deur uit! Waar is mijn pen???!!!

Wanhopig kijk ik om me heen, maar nee hoor, nergens te bekennen. Het huilen staat me nader dan het lachen en ik raak langzaamaan in paniek. Nou ja, langzaamaan… zeg maar gerust razendsnel. Mijn collega’s kijken me aan alsof ik zojuist een klap van een molenwiek heb gehad, maar dat kan me niks schelen, want IK.BEN.MIJN.PEN.KWIJT!!!

Weet je wat het is? Ik heb gewoon een pennentic. Ik heb ze in alle soorten en maten en in alle kleuren van de regenboog. Volgens mij is het een aangeboren afwijking, want zolang ik me kan herinneren ben ik al gefascineerd door die inkt op papier achterlatende wezens. Loop ik in een kantoorboekhandel, dan móet ik naar de pennenafdeling. En als ik de buurt ben van een pennenwinkel, is het hek van de dam. Ik word naar binnen gezogen en kom zelden zonder nieuwe aanwinst naar buiten. Het is sterker dan ikzelf. Ik hou van pennen, droom er soms zelfs van. En dan is het dus gewoon, je weet wel, echt ontzettend erg als een van mijn pennen vermist is, snap je? Dat doet pijn…

Maar dan, net als ik ervan overtuigd ben dat mijn pen en ik elkaar nooit meer zullen weerzien, gebeurt het! Onder een stapel papier vang ik een glimp op van die bijzondere blauwe kleur van mijn geliefde schrijvende wondertje… Ik ben weer compleet!

Lieve pen, hierbij beloof ik plechtig dat ik voortaan beter op je zal letten, en je nooit meer uit het oog zal verliezen. Want dit ooit nog meemaken, dat nooit meer!