Maak kennis met John Verbruggen, geboren in 1968, het jaar van de Praagse Lente, en het jaar waarin Kees Verkerk goud won op de Olympische Winterspelen. John is een succesvol architectuur- en landschapsfotograaf. Als je zijn foto’s ziet, zou je denken dat hij nooit iets anders heeft gedaan. Zo eenvoudig ligt het echter niet: zijn weg naar succes verliep niet vanzelfsprekend en zeker niet vlekkeloos.

Ik ontmoet John in een sfeervol café in zijn woonplaats, het Utrechtse IJsselstein. Van tevoren had ik al wat gelezen over wat hij in zijn leven zoal meegemaakt heeft. Het beloofde een interessant gesprek te worden. Een beetje onwennig gaan we van start – we kennen elkaar immers alleen van Facebook – maar al snel is het ijs gebroken en vertelt John zijn levensverhaal.John groeide op in Ysselsteyn in het Limburgse Peellandschap, waar zijn ouders een agrarisch loonbedrijf hadden. Na de lagere school en de LTS ging hij naar de MAS (Middelbare Agrarische School) in Horst, waar hij drie jaar later met een diploma naar buiten wandelde. Wat nu? Knecht worden bij een boer zag John niet zitten, dus begon hij aan de HAS (Hogere Agrarische School) in Dronten met een opleiding Nederlandse Landbouw. In de zomer van 1992 mocht hij zich ingenieur noemen, na een fijne maar pittige studietijd. John: “Op de HAS had ik het enorm naar mijn zin, tussen studenten die net als ik bewust voor een agrarische opleiding gekozen hadden. Enige minpuntje was het vak scheikunde, dat heeft me letterlijk nachtmerries bezorgd. Desondanks heb ik het toch voor elkaar gekregen de opleiding af te ronden, en daar ben ik nog steeds hartstikke trots op!” Tot zover nog niets aan de hand.

Het was begin jaren ‘90 en het viel niet mee om aan de slag te komen als ingenieur. In november 1992 ging John uiteindelijk aan de slag bij een bedrijf in Kerkdriel, waar hij mee zou draaien in de dagelijkse leiding. Althans, dat werd hem verteld. In de praktijk kwam het er op neer dat hij dagelijks onderweg was om voedingssupplementen te verkopen aan Nederlandse boeren. Die boeren waren sceptisch en wilden testresultaten zien, die er niet waren. Keihard verkopen werd het dus.

Vastgelopen
En daar ging het fout. John vertelt: “In het voorjaar van ’93 liep ik helemaal vast. De druk van het harde verkopen was me zo opgebroken, dat ik het niet meer trok. Uiteindelijk heb ik mijn ontslag ingediend, omdat er geen mogelijkheden waren om mijn functie aan te passen. De periode daarna heb ik rust genomen, ik was werkelijk kapot. Eenmaal enigszins bijgekomen ben ik uitzendwerk gaan doen. In de groenvoorziening, bij de Praxis, Jan Linders, de Nestlé-fabriek in Venray, ik heb echt van alles gedaan.”

Door een tijdelijke baan als programmeur kwam John in aanraking met het automatiseringsvak, en ging hij in 1996 werken bij het Onderwijs Automatiseringsbedrijf (OAB) in Nieuwegein. Voor deze baan verhuisde hij van het Limburgse Ysselsteyn naar zijn huidige woonplaats, het Utrechtse IJsselstein. Als kersverse automatiseerder werkte hij mee aan een nieuw programma voor leraren. In een compleet nieuwe programmeertaal, wat enorm veel werkdruk met zich meebracht, en als gevolg daarvan lichamelijke problemen voor John: “Eind april 1997 ging ik naar de huisarts vanwege problemen met mijn pols. Je pols is een beetje overbelast, werd er gezegd. Maar binnen een paar weken zat ik aan de zware pijnstillers. Zegt genoeg over de pijn volgens mij. Ik heb echt elke denkbare therapie geprobeerd, maar niets hielp. Na een jaar kreeg ik eindelijk een diagnose: een cyste in mijn pols. Ik heb staan huilen bij de tram, zo opgelucht was ik dat er eindelijk iets gevonden was.” Een operatie, acht weken gips en een revalidatie volgden. Helaas zonder het gewenste resultaat, want de pijn, veroorzaakt door RSI, keerde toch weer terug. Na verschillende keren een terugval te hebben gehad, werd hij in 2002 ontslagen.

De reis die alles veranderde
In de tussentijd stond John’s leven echter niet stil en maakte hij een reis, die achteraf gezien een omslag in zijn leven heeft betekend. John raakt duidelijk enthousiast wanneer hij daarover vertelt: “In december 2000 heb ik een rondreis gemaakt in Venezuela. Toen ik thuis de foto’s van die vakantie bekeek, bedacht ik dat dat toch echt beter moest kunnen. Ik besloot me meer te verdiepen in de fotografie. Ik ben boeken gaan lezen en ben lid geworden van de IJsselsteinse fotoclub EF Elf.” Dat hij met fotograferen zijn brood zou kunnen verdienen, daar was hij de eerste jaren totaal niet mee bezig. Het was vooral een uitlaatklep vanwege het ziek thuis zitten. “Met mijn camera in mijn hand vergeet ik alles om me heen. Dat was toen zo, en nu nog steeds.”

Ondanks het plezier dat John aan het fotograferen beleefde, waren er periodes dat hij het allemaal niet meer zag zitten. Enorme fysieke maar ook geestelijke pijn zaten hem behoorlijk in de weg: word ik wel beter, kan ik nog wel werken? John: “Het was lastig dat mensen niets aan me zagen. Mijn wereldje werd erg klein, er waren maar weinig wensen in mijn directe omgeving op wie ik terug kon vallen. Ik ging toen vaak terug naar mijn familie in Limburg.”

Na zijn ontslag in juli 2002 moest John een WW-uitkering aanvragen. Hij kon op dat moment echt niet werken, maar het UWV dacht daar anders over en keurde hem goed. Om hem vervolgens in oktober toch arbeidsongeschikt te verklaren. John kwam in de WAO. Driekwart jaar later, opnieuw een gebeurtenis met een grote impact op John’s leven: zijn vader kreeg een zwaar herseninfarct en werd opgenomen in een verpleeghuis, waarin hij ruim 10 jaar zou verblijven. In die periode heeft John, mede omdat hij niet aan het werk was, zijn moeder heel veel kunnen steunen.

Re-integratie
Ondertussen werd John in 2004 opnieuw goedgekeurd, hoewel zijn situatie nog steeds dezelfde was. Het zat hem allesbehalve mee. Hij moest zich melden bij een re-integratiebureau, maar daar had hij niet veel aan. Tijdens een bijeenkomst van de RSI-vereniging wees iemand hem op een re-integratiebureau voor hoger opgeleiden. John ging daar op gesprek en dat moment luidde een periode van vooruitgang in. Tegelijkertijd kwam hij bij dokter Van Essen, waar hij een speciale behandeling voor zijn RSI-klachten kreeg. Na ongeveer zes behandelingen, waarbij met acupunctuurnaalden in de triggerpoints in zijn spieren geprikt werd, ging hij flink vooruit. Hij kon weer langere fietstochten maken en combineerde die met fotograferen.

John: “Al die tijd ben ik fanatiek doorgegaan met fotograferen, vooral landschappen en dieren. In 2005 heb ik me verdiept in modellenfotografie, maar dat raakte na een stuk of tien shoots een beetje in het slop. Zeker toen ik het jaar daarop samen met een vriend een dag architectuur gefotografeerd heb in Rotterdam. Dat was wat je noemt een eyeopener!” Alles leek dus behoorlijk de goede kant op te gaan, ware het niet dat John in april 2007 hartstikke ziek werd. Op dat moment was hij samen met het re-integratiebureau al bezig met het opzetten van zijn eigen fotografiebedrijf, en werkte hij hard aan een portfolio met architectuur- en landschapsfoto’s. Tijdens een dagje Rotterdam voelde John zich echter steeds zieker worden. “Nadat ik tevergeefs contact had opgenomen met de huisartsenpost, ging ik een paar dagen later ’s ochtends vroeg onderuit in mijn woonkamer. Mijn buurman hoorde dat gelukkig en belde de ambulance, die mij half bewusteloos meenam naar het ziekenhuis. Het enige wat ik nog meekreeg was het woord ‘meningitis’, verder is het één grote waas.”

Meningitis kon echter niet met zekerheid vastgesteld worden. Omdat het er wel verdacht veel op leek, kreeg John een breed spectrum aan antibiotica toegediend, waar hij wonderbaarlijk snel van opknapte. Binnen een paar uur voelde hij zich stukken beter en na twee weken mocht hij weer naar huis. Helaas zat John nog een week later weer bij de huisarts, omdat het wederom niet goed met hem ging. Hij kreeg opnieuw antibiotica. John: “Onderweg naar huis kwam ik een goede vriendin tegen en barstte ter plekke in een huilbui uit, zo slecht voelde ik me. Ik ben weer terug gegaan naar het ziekenhuis, waar ze dachten dat het een flinke longontsteking was. Ook nu kon de arts niet met zekerheid een diagnose stellen. Hij kon alleen maar aangeven dat ik een heel zware infectie gehad had. Later heb ik nog andere medicijnen gekregen en vanaf toen ging het langzaamaan beter, al heb ik wel ruim een jaar nodig gehad om weer een beetje de oude te worden. Ik voelde me alsof ik in een plastic zak zat, zonder lucht en zonder energie. En dat was ontzettend lastig, want ik wilde zó graag vooruit met mijn fotografiebedrijf.”

Eindelijk hersteld
En toen, in het voorjaar van 2008, kon John zeggen dat hij hersteld was. Eindelijk kon hij echt beginnen met zijn eigen bedrijf. In het begin was hij heel onzeker, en maakte hij per shoot eigenlijk maar een handjevol aardige foto’s. Een heel verschil met nu. John’s onzekerheid werd ook niet echt geholpen door de kredietcrisis, die in 2008 op zijn hoogtepunt was. De crisis sloeg keihard toe in de bouw- en vastgoedsector, waar John het juist van moest hebben. “Ondanks mijn onzekerheid en de heftigheid van de crisis, heb ik nooit overwogen om van richting te veranderen. Ik ben juist heel fanatiek bedrijven gaan bellen, om zo aan opdrachten te komen.”

Dat wierp zijn vruchten af. In het voorjaar van 2009 kreeg hij, een paar weken nadat hij gebeld had met ASR, al een opdracht van het bedrijf voor het fotograferen van drie gebouwen. John kon toen nog niet vermoeden hoe belangrijk ASR zou zijn voor de toekomst van zijn fotografiebedrijf. Hij vertelt: “ASR was gestart met het Winkelfonds, en vroeg mij in 2010 een offerte te maken voor het fotograferen van een kleine 70 locaties. Ik heb dat natuurlijk gedaan, maar dacht wel bij mezelf: ‘waar ben ik aan begonnen?’. In een paar weken tijd heb ik winkels, woongebouwen en kantoren gefotografeerd in het hele land, van Groningen tot Maastricht en van Enschede tot Rotterdam. Het was een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen, dat echter meteen daarna een flinke deuk opliep. Mijn foto’s bleken namelijk totaal niet aan te sluiten bij wat ASR voor ogen had. Ze waren te veel gericht op de architectuur en te weinig op de mensen in de omgeving van de gebouwen. Een harde leerschool.”

Gelukkig voor John kreeg hij in 2012 een tweede kans van ASR: hij mocht nu fotograferen voor het ASR Woonfonds, en maakte van de gelegenheid gebruik om het compleet anders aan te pakken. Eerder overleggen met de klant en beter nadenken over de foto’s die hij moest maken. Deze keer ging het heel wat beter, waardoor ASR nu nog steeds de kurk is waar zijn bedrijf op drijft. Zonder ASR had John nooit zijn huidige portfolio kunnen opbouwen.

Nu en straks
Ondertussen gaat het redelijk goed met John’s bedrijf, maar het kan en moet in de toekomst beter. Daarom is hij op zoek naar soortgelijke bedrijven als ASR voor uitbreiding van zijn klantenkring, om niet maar op één grote klant te hoeven kunnen rekenen. John: “Ik heb lang last gehad van de crisis, maar merk dat bedrijven langzamerhand toch weer wat positiever worden en dat is gunstig voor mijn bedrijf.”

Naast werken aan een grotere klantenkring, werkt John al die jaren ook hard aan de ontwikkeling van zijn fotografievaardigheden. En dat is te zien aan zijn werk, dat een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. Daarbij heeft hij een duidelijke keuze gemaakt voor architectuur/vastgoed, landschap en infrastructuur. Een persoonlijk project is ‘Treinen in het Nederlandse landschap’, maar daar heeft John een behoorlijke tijd niet veel aan kunnen werken. Oorzaak: een gebrek aan tijd, geld en energie.

Het gebrek aan energie verklaart John als volgt: “In 2013 overleed mijn vader, met wie ik een erg goede band had. Als ik op vrijdagmiddag bij mijn vader binnenkwam en hij lachte naar me, was heel mijn week weer goed. Hij was heel belangrijk voor me, in goede, maar zeker ook in moeilijke periodes. Ik miste hem enorm. Daar kwam nog bij dat twee maanden later een innige vriendschap ten einde kwam. Ik heb heel 2014 nodig gehad om dit enigszins achter me te kunnen laten.”

2014 was dus een zwaar jaar voor John, waarin hij veel minder gefotografeerd heeft dan hij wilde. Toch heeft hij een paar leuke projecten uitgevoerd, zoals het fotograferen van het nieuwe Centraal Station Rotterdam. Zijn foto’s zijn geplaatst op de cover van een nieuwe bijlage bij Het Financieele Dagblad, en als spread in het blad.

Nu groeit het aantal opdrachten weer en maakt hij mooie dingen mee. Zo moest hij in het blauwe uur (het uur voor zonsondergang) foto’s maken voor een blad van de High Tech Campus van de TU Eindhoven, terwijl in het hele gebouw alle lichten uit waren. Improviseren dus. John: “Ik heb ook een gebouw van Deltares in Delft gefotografeerd, terwijl het al donker was. De communicatiemedewerkster is ’s avonds speciaal voor mij gebleven, om overal in het gebouw de lichten aan te doen. Dat vind ik nou mooi!”

In 2015 is John weer een flink eind gevorderd op de weg terug naar boven, hoewel hij zelf vindt dat hij er nog lang niet is. “Ik behoor zeker nog niet tot de top van Nederland, maar het gaat wel goed. Ik krijg waardering van mijn klanten, en daar heb ik ook behoefte aan. Wat dat betreft ben ik een echte dienstverlener, ik wil mooie dingen maken voor de klant, en ik wil dat zij er tevreden mee zijn. Vandaar ook het motto op mijn website: ‘Uw trots perfect in beeld’. Mensen werken vaak jaren met hart en ziel aan een project en zijn er trots op. Met mijn foto’s laat ik zien dat die trots terecht is.”

Maar niet alleen zijn klanten kunnen trots zijn, ook John zelf mag dat zijn. Ondanks alle hobbels en obstakels in zijn volwassen leven, heeft hij het ver geschopt in de fotografie. En aan de foto’s op zijn website te zien, gaat hij het nog veel verder schoppen. Ze laten niet alleen de trots van de klanten zien, het is ook John’s trots die perfect in beeld gebracht is!

---

Helaas is John in 2019 na een ziekbed overleden. Zijn werk is nog te zien op www.jvfotografie.com.